Soms kan het niet anders

Gastblog geschreven door Mathieu Bosch

Soms is een huwelijk naast een start, ook meteen een happy end. Eind goed al goed, vergeten en vergeven. En vooral: voor altijd onthouden. Soms trouwen mensen na een paar maanden van overvloedige verliefdheid. Er is geen goed of slecht, als het tijd is dan is het tijd. Het delen van lief en leed en er altijd onvoorwaardelijk voor elkaar zijn en blijven, geldt helaas niet voor iedereen. Soms neemt het leven een loopje met lief en leed. Hannie (70) en Ton (71) hebben er wel héél erg lang op gewacht. Meer dan een halve eeuw geleden ontmoetten ze elkaar op een kermis bij hen in de buurt. In een tentje maakten ze een praatje en waagden ze een dansje, de vonk sloeg over en het vuurtje bleef branden. De twee werden smoorverliefd op elkaar en leken voor elkaar bestemd.

Tot er na vier jaar verkering totaal onverwacht en uit het niets, een kink in de kabel kwam. Onbegrip, onduidelijkheid, miscommunicatie, van alles wat, maar het stokte en het stopte. Hoewel de twee lange tijd ontroostbaar waren, pakten ze toch het leven en de liefde weer op. Niet veel later trouwde Hannie met een andere man en emigreerde naar Nieuw-Zeeland. Ook Ton vond een andere liefde. De tijd heelt vele wonden, maar de littekens, zeker in het hart, zijn vaak voor altijd. Na een huwelijk van 45 jaar werd hij weduwnaar, een paar eenzame jaren verder, besloot hij op zoek te gaan naar ‘zijn’ Hannie en het geluk van ooit.

Met een smoesje, als was hij een ambtenaar van haar geboorteplaats achterhaalde hij informatie over zijn grote liefde. Na vele uren speurwerk waar politierechercheur De Cock een puntje aan kan zuigen, vond hij haar terug in Australië. Gescheiden, schuilend en treurend bij een dochter. Free at last. Het vuur laaide vanaf de eerste e-mail meteen weer op, in alle hevigheid. Vanaf die dag was er geen weg meer terug. Ze whatsappten als pubers, veel en vaak, dag en nacht. De wereld is gedraaid. Ze vonden elkaar om nooit meer los te laten. Op het moment dat hij uit het vliegtuig stapte in Australië, waar zij hem opwachtte, was hun liefde net zo zichtbaar als onomkeerbaar. Ton spreekt in pure poëzie over Hannie en de ontmoeting. “De ziel is nog hetzelfde, alsof de tijd heeft stilgestaan.

Alles is als gisteren.” Ook Hannie was meteen weer in de bonen: “Bij de eerste knuffel van Ton voelde het, alsof mijn hart thuiskwam.” Het was eigenlijk al snel duidelijk voor iedereen, er was geen moment twijfel meer. Sinds die dag horen ze bij elkaar. Inmiddels wonen ze samen in Brabant, dicht bij beide roots, en zijn ze getrouwd. “Niet om een feest”, vertelt Hannie, “maar ik heb absoluut, eindelijk de man van mijn leven. Ik weet zeker dat hij de ware is en dat we altijd samen blijven. Na bijna vijftig jaar begint voor ons het leven. We lopen over van geluk, liefde en passie. En we zijn één, als een munt met twee dezelfde kanten.”

Meer over trouwambtenaar Mathieu Bosch