Gisteravond had ik een kennismakingsgesprek met een bruidspaar en hun twee dochters. Ik kwam midden in het spitsuur.
De ene dochter (8 jaar) zou op dat moment net naar bed gaan. Ze liet me meteen iets zien wat ze had gemaakt. Met geplakte kraaltjes, touw, mooie kleuren en lieve woorden voor haar ouders en zusje. “Heb je wel gelezen wat er staat? Dat papa en mama gaan trouwen?”
De andere dochter (11 jaar) kwam terug van sporten en moest nog eten. Vader was nog volop bezig in de keuken. Een hond die zijn aandacht opeiste. De oudste at aan tafel en zat ontspannen met een tablet en koptelefoon op, terwijl ik met haar ouders in gesprek ging.
Het was een fijn gesprek en ik voelde de klik en mij welkom. Toen ik wegging reageerde dochterlief meteen op mijn vraag, dus de koptelefoon deed bijna zijn werk, haha. Bij thuiskomst heb ik het bruidspaar gemaild en ik kreeg de fantastische reactie “Bedankt voor het gesprek in de chaos van vandaag. Wij vonden het een fijn en leuk gesprek. Wij zouden het leuk vinden als jij ons trouwt!”.
JAAAA, heel graag! Dank voor het vertrouwen en de warme “chaos”.
Gastblog geschreven door Monique Ebbers