Als trouwambtenaar sta je middenin een van de mooiste momenten in het leven van een stel. Je helpt hen hun liefde te bezegelen in een ceremonie vol vreugde, blijdschap en liefdevolle herinneringen. Het is een eer om deel uit te maken van zo’n bijzondere dag. Maar zoals bij elk vak, zijn er ook momenten die minder licht zijn, momenten die je diep raken en je soms uit balans brengen.
Last minute bruiloft
De afgelopen maand was voor mij hectisch. Ik kreeg de oproep om een lastminute ceremonie te voltrekken, maar deze was anders dan anders. Een jonge vrouw, die nog volop in het leven stond, had het hartverscheurende nieuws gekregen dat ze uitbehandeld was. Haar laatste wens: trouwen met de liefde van haar leven. Het was haar wens om nog één keer te stralen in haar trouwjurk.
Mijn agenda was vol, maar bij zo’n verzoek twijfel je niet. Natuurlijk wilde ik dit doen. Hoe zou je zo’n wens kunnen weigeren? Na een kort moment van nadenken gaf ik mijn nummer door en wachtte op verdere details. Maar dagen verstreken en het bleef stil… Enorm stil. Mijn collega vroeg op maandagmiddag of ik al iets had gehoord, maar ik kon haar geen bevestiging geven. Ze zou erachteraan gaan.

Overleden bruid
Niet veel later kwam het onvermijdelijke bericht: ze was zondagavond overleden. Haar wens om nog één keer in haar trouwjurk te stralen was niet uitgekomen. Het nieuws sloeg in als een bom. Hoewel ik haar nooit persoonlijk had ontmoet, raakte het me diep. Als trouwambtenaar deel je het geluk en de liefde van anderen, maar in dit geval voelde ik de zwaarte van hun verdriet. De trouwjurk, die symbool stond voor een dag vol vreugde en liefde, bleef ongedragen.
Verdriet
Dit is een kant van het vak waar we niet vaak over spreken. Je staat in het licht van de liefde, je deelt het geluk, maar wanneer het anders loopt, voel je de pijn en het verdriet ook. Het is een onzichtbare last die we als trouwambtenaren soms dragen. Want ook al probeer je jezelf op de achtergrond te houden, zo’n situatie raakt je onvermijdelijk.
Ik vroeg me af: hoe kan het dat haar wens niet meer uitkwam? Hoe kon het dat haar trouwjurk ongedragen bleef? Het voelde zo oneerlijk. Een dag lang moest ik huilen, niet om het leed naar me toe te trekken, maar omdat de emoties me diep raakten. We geven zoveel van onszelf in dit vak, en soms merk je dat ook wij momenten hebben waarop het ons zwaar valt.
Dit zijn de minder mooie kanten van ons vak. Het is niet alleen het vieren van liefde, maar soms ook het dragen van het verdriet. We voelen mee, we rouwen mee, en ondanks dat blijven we doorgaan, want dat is wat liefde van ons vraagt.
En dan, ondanks alles, blijven we met een leeg gevoel achter.
Rust zacht Nathalie, Jouw trouwjurk bleef ongedragen, maar jouw liefde en herinnering zullen voor altijd blijven bij diegene die je achter moest laten.
Gastblog geschreven door TrouwBabsSophia