Begin 20 zijn bruid en bruidegom als ik kennis met hen maak. Duidelijk verliefd op elkaar maar er is bij beiden ook een vastberaden blik te zien. Het maakt mij nieuwsgierig waarom vastberaden? Na eerst een beetje om de hete brij heen te draaien, vertellen zij mij meer. Beiden hebben in hun korte leven al veel meegemaakt. Ieder van hen heeft de ander gesteund waar dat mogelijk was en langzamer maar zeker bloeit de liefde tussen hen op.
Zij willen hun liefde officieel bezegelen maar dan blijkt dat de ouders van zowel de bruid als bruidegom niet met de keuze van hun dochter/zoon akkoord gaan. Ondanks dat willen zij trouwen en besluiten om dit stilletjes te doen.
Daar zitten zij voor mij, hand in hand, hun twee getuigen naast hen. De spanning is van hun gezichten af te lezen. De bruid met een bruidsboeket, niet van bloemen maar gemaakt van snoep. Twee jonge mensen, waarbij de liefde tussen hen voelbaar is. Beiden vastbesloten om voor hun geluk te kiezen en hun eigen weg te gaan, ongeacht wat dat binnen de families teweeg zal brengen.
Aan het einde van de ceremonie, nadat ik eerst de bruid gefeliciteerd heb, vraagt de boomlange bruidegom of hij mij, klein van stuk, een knuffel mag geven. Waarom niet? Daarna draaien zij zich om en verlaten -weer hand in hand- ieder met een kaarsrechte rug vol vertrouwen de toekomst tegemoet. De getuigen lopen op gepaste afstand. Terwijl ik hen zie gaan, komt bij mij de vergelijking met Romeo en Julia naar boven. Ik hoop van harte dat hen goed zal gaan.
Blog geschreven door Floor Zijdenbos
Trouwambtenaar Floor Zijdenbos
WhatsApp Irene!