Wil jij…mijn trouwambtenaar zijn? En dan?

Wil jij met mij trouwen?

Een vraag die vooral tijdens vakanties klinkt; in de bergen, na het beklimmen van de Mont Ventoux, op een romantisch strand op Bali, tijdens de wintersport maar ook de afgelopen weken; tijdens kerst en oud en nieuw.

Natuurlijk zijn er ook bruidsparen die het juist niet doen op het moment dat het verwacht wordt dus niet op die geplande vakantie in Noorwegen maar lekker een week ervoor in de Biesbosch of gewoon in Rotterdam waar jouw hoogtevrees overwonnen moest worden om het op de Euromast te vragen.

En daarna komen de andere “Wil jij” vragen:

Wil jij……mijn getuige zijn?
Wil jij……mijn ceremoniemeester zijn?
Wil jij……mijn trouwambtenaar zijn?

Wil jij……mijn trouwambtenaar zijn?

Oeps, wil ik jullie trouwambtenaar zijn? Heel eervol dat je mij als zus, papa, mama, broer, vriend, tante, vriendin of collega vraagt. Maar kan ik dat wel en wil ik dat wel?

En wat blijkt, het overgrote deel zegt ook ja op die laatste vraag en begint vol goede moed aan de trouwceremonie. Er wordt een speciaal pak of mooie jurk gekocht. Er wordt gekeken of er ergens een toga te huur is en een enkeling laat een speciale toga maken.

Er wordt naar de locatie gegaan; even kijken waar ik straks sta. En internet wordt afgestruind naar voorbeelden en dan kan eindelijk het belangrijkste deel beginnen….het schrijven.

Het schrijven, oei waar begin ik, hoe verzamel ik de informatie en wie ga ik benaderen. En ook wat hoort er eigenlijk in een trouwceremonie en wat is de toon? Want een trouwceremonie is toch heel wat anders dan een speech houden tijdens de borrel of een leuk liedje zingen op de avond. Hierbij schrijf jij vanuit jouw gevoel, van wat jij weet en hebt ervaren met het bruidspaar. Maar een trouwceremonie is het schrijven van een verhaal namens het bruidspaar.

Help ik loop vast

Natuurlijk kun jij dat maar soms heb je een zetje nodig en dan word ik ineens 2 maanden voor een bruiloft gebeld met een “Help ik loop vast” vraag.

Zoals die moeder die er ook nog voor moest zorgen dat hun tuin er perfect uitzag want daar werd de trouwceremonie gehouden. Haar dochter trouwde niet alleen in hun tuin maar zij was als moeder ook nog de trouwambtenaar. Zij kwam redelijk gestrest bij mij en dan is het rust inbouwen, handvaten geven en structuur aanbrengen. Dat doe ik door mijn coaching en door de syllabus die ik heb geschreven. Ik maak hierbij gebruik van al mijn ervaringen in het leven, van ruim 12 jaar trouwen, van mijn docentschap, van mijn schrijfervaringen op het gebied van lesmateriaal, van mijn planningstools ontwikkeld bij het Muziekgebouw waar ik menig party voor én met een grote artiest heb begeleid. Zij ging naar huis met heel veel voorbeelden, een mooie invalshoek en rode lijn en de nodige inspiratie.

Of die dochter die haar stiefvader en moeder ging trouwen. Ze was pas 22 jaar, woonde bij haar vader maar deze klus durfde zij aan. Al sparrend vonden wij haar rode draad, namelijk die afschuwelijke maar romantisch bedoelde rode rozen die haar moeder na de eerste date kreeg. Een afknapper voor haar moderne moeder, rozen zo traditioneel. Maar ze gaf hem een tweede kans….rozen en het geluk door een tweede kans, iets wat in onze swipe maatschappij niet zo gebruikelijk is.

Of die tante die haar nicht mocht trouwen. Een bruiloft die de familie, met Indische roots, gezamenlijk regelde. Heel mooi die saamhorigheid maar haar trouwceremonie die wilde deze tante toch wel zelf schrijven. We hebben gezocht naar een oplossing, mooie vragen voor de familie geformuleerd maar zij schreef alleen en de enige die haar controleerde en hielp was ik. Een prachtig persoonlijk verhaal, helemaal zoals het bruidspaar was en een familie die zij in haar verhaal als toehoorders erbij betrok.

Of die jongen, hij had het beloofd maar zat in een burn-out, wat nu. Samen een planning gemaakt, regelmatig een appje om hem te steunen en motiveren. Een eigen schrijfwijze, een eigen invalshoek. Goed, we waren pas een week voor de bruiloft klaar maar hij stond er met een geweldig mooie, unieke trouwceremonie.

Of die schrijver en theaterregisseur, wat wil die nu van mij leren dacht ik nog. Nou gewoon, hoe zit een trouwceremonie in elkaar. En na afloop stuurde hij mij een door hem geschreven boek op met een persoonlijke noot, een bedankje dat mijn verhaal voor inspiratie had gezorgd en dat hij aan de slag ging met alle adviezen en dat het een mooi verhaal zou worden. Ik verwacht ook niets anders van hem nu ik zijn boek heb gelezen.

De grote dag

En dan nadert ook voor al deze en nog veel meer andere cursisten van mij, de grote dag. Hun mooie maar moeilijke taak van trouwambtenaar. Nog een laatste advies, nog een laatste steuntje in de rug en ze staan er. Appen na afloop over hoe mooi het was, over de complimenten van het bruidspaar en de gasten, over hoe ze genoten hebben, hoe de tijd voorbij vloog en dat ze dit wel vaker willen doen. Vele foto’s ondersteunen hun verhaal en ik, ik geniet van al die Babsen voor 1 dag die hebben mogen ervaren hoe mooi trouwen is.