Lees hoe trouwambtenaar Laird Pim zijn voorliefde voor Keltische bruiloften en de Schotse kilt ontwikkelde!
In 1975 bezocht ik voor de eerste maal de hooglanden van Schotland… en ik was op slag verliefd op de ruigheid van de natuur, op de schoonheid van de hooglanden met zijn bergen (zoals de Ben Nevis bij Fort William en het skigebied bij Aviemore in het Cairngorms National Park, waar ook de kerstman zijn onderkomen had), maar ook op de eilanden, die in de wilde wateren van de Ierse Zee, de Atlantische Oceaan en de Noordzee het vasteland omarmen. Van John O’Groats tot de grens met Engeland… ik trachtte toen al om alles in een keer tot mij te nemen, maar werd overmand door de veelheid aan mooie natuur en pittoreske plaatsjes. Ik zou er regelmatig terugkeren.
De liefde strekte zich ook uit tot het mooie levenswater, dat dit land in vele toonaarden weet te produceren. ‘Slaìnte’ is een woord, dat niet meer uit mijn woordenschat is weg te denken.
Natuurbehoud en herbossing in Schotland
Het duurde even voordat ik in 2012 kennis mocht maken met een uitzonderlijk natuurbehoudproject ergens tussen Oban en Fort William. In dat project beogen een bioloog en diens dochter om hun grondbezit terug te geven aan de natuur en ervoor te zorgen, dat het in de loop van de jaren tot 200 hectare uitgegroeide bos en hei weer in de oude stijl zouden kunnen worden teruggebracht. Daarmee hoopten zij ook een natuurreservaat te scheppen waar weer ruimte zou komen voor de originele flora en fauna, en dat ook de bijbehorende diersoorten zouden terugkeren.
Het werd een groot succes en mensen van over heel de wereld werden geënthousiasmeerd om te participeren door een eenmalige donatie voor de aankoop van een stukje grond ter grootte van 1, 10 of 100 square foot. Het aardige van dit project was, dat mensen die zo mede-eigenaar werden van het bos en de hei, zich ook ‘landeigenaar’ mogen noemen en zich op basis van oude Schotse wetgeving Lady, Lord of Laird mogen noemen.
Inmiddels zijn er een kleine 100.000 mede-eigenaren en is het grondgebied uitgebreid tot vier percelen van een kleine 300 hectare ieder. Daarnaast werd ook een perceel grond in Noord-Ierland aangekocht, waar men hetzelfde procedé op heeft toegepast.
De resultaten in Schotland liegen er niet om: een groot deel van het Canadian Pine is vervangen door origineel Schots Pine, het natuuronderhoud verloopt 100% biologisch, de Schotse Wilde Kat (die bijna was uitgestorven) vond er zijn habitat, evenals de rode eekhoorn, de vos, het rendier en de Schotse zeearend.
Ook ik was enthousiast, kocht me in en verwierf de titel van Laird of Glencoe, waar later Wildernesse (de bakermat voor Wildcat Haven) aan werd toegevoegd. Toen ook Noord-Ierland in beeld kwam, investeerde ik ook daar in natuurbehoud en mag me sindsdien ook Lord of Ardmore noemen.
Mijn eerste kilt was al snel een feit en ik droeg hem op bedrijfsfeesten en evenementen met een Keltisch tintje.
Toen even later de organisatie achter het natuurreservaat in Schotland ook een eigen tartan wist te creëren, duurde het niet lang voor ik ook daarvan de kilt aan mijn garderobe had toegevoegd.
Trouwen in Schotse kilt
Vanaf dat ik in 2020 als Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand actief werd, groeide bij mij het besef, dat de liefde voor de Keltische cultuur ook bij bruidsparen aanwezig zou zijn en dat zij eenzelfde liefde met de natuur en cultuur van Schotland of Ierland met mij zouden delen.
En zo werd ik in 2022 benaderd door een toen nog aanstaand bruidspaar met de vraag of ik hen in kilt zou willen trouwen. De bruidegom had via een familielid pas kort voor de trouwdag vernomen, dat zijn familie afstamt van een Schotse visser, die een aantal eeuwen eerder in Nederland was beland en verliefd werd op wat later zijn vrouw zou worden. De Schot schijnt niet te zijn teruggekeerd naar zijn Alba.
De wetenschap was nog vrij nieuw en niet iedere gast op de huwelijksceremonie had onmiddellijk door hoe bijzonder deze gebeurtenis zou worden. Maar toen ik de toga uittrok en in vol ceremoniële outfit iedereen met de geschiedenis van de bruidegom verraste, kon de ceremonie niet meer stuk.
Na het succes van deze eerste bijzondere huwelijksvoltrekking volgden er meer en afhankelijk van hoe het bruidspaar tegen de betekenis van de tartan aankijkt, wordt dan de ceremonie in hetzij de tartan van de Dutch Friendship, hetzij die van Highland Titles gedaan.
Uiteraard ga ik in het voorgesprek met het bruidspaar in op de waarde die zij hechten aan een dergelijke bijzondere ceremonie. Voor mij geldt, dat een huwelijksvoltrekking geen toneelstukje of verkleedpartij is. Alleen wanneer er een band is met Schotland of Ierland, ga ik mee in het verzoek.
Zo heb ik inmiddels huwelijken voltrokken van paren, die verwoede wandelaars zijn en elkaar de ultieme relatietest hebben afgenomen op de West Highland Way route. Maar ook huwelijken, waarbij de bruidegom zijn aanzoek aan de oevers van Loch Ness, op de top van de Snowdon of bovenop de watervallen van Bruar deed. Een van de bruidegoms ontwikkelde al lang geleden een grote voorliefde voor de Schotse heuvels en dalen en in het kennismakingsgesprek werd mijn aandacht afgeleid door een schitterende foto van een van de glens, die hij op een wandeling had gefotografeerd en later gebruikte als onderdeel van zijn afstudeerportfolio van de Amsterdamse Kunstacademie.
Op dat moment werd duidelijk waarom het paar zijn voorkeur voor mij als trouwambtenaar had uitgesproken. De titels in combinatie met de duidelijke voorliefde voor de Schotse natuur en cultuur waren reden genoeg om mij te vragen.
Keltische trouwceremonie mét handfasting
In de tradities van de Keltische cultuur is het vervolgens maar een kleine stap om de ceremonie nog meer betekenis te geven en neigen steeds meer bruidsparen er ook naar om vanaf het moment dat zij naar elkaar toe een huwelijksgelofte uitspreken tot en met het JA-woord, met elkaar ook fysiek verbonden te zijn.
Dit ceremonie-onderdeel heet “Handfasting”.
Het vastbinden van de handen symboliseert het samenkomen als paar en bekrachtigt op mooie wijze de liefde die zij voor elkaar voelen.
Wanneer je elkaars hand op deze wijze vast hebt, dan liggen de polsen op elkaar, wat symbool staat voor een zodanig gedeelde hartslag, dat de harten dicht bij elkaar kloppen en in verbinding zijn. Bijna alsof twee lichamen zijn samengesmolten.
Voor dit bijzondere moment heb ik een mooi geknoopt, koord laten maken in drie kleuren met een hart als centrum.
De kleuren die ik gekozen heb voor het koord, zijn: ivoor, misty-blue en sunset.
Elk van deze kleuren heeft een symbolische betekenis en elk paar is vrij om er hun eigen waarde aan te geven.
In de gesprekken met het paar probeer ik van ieder van hen een karaktereigenschap te achterhalen en die te verbinden met een van de kleuren, hetgeen soms verrassende uitkomsten oplevert.
Het losmaken van de handen na het JA-woord en de bevestiging van de huwelijksvoltrekking staat symbool voor het samen blijven uit eigen vrije wil.
Zo is het bijzonder hoe iets dat uit eigen liefde voor een land is ontstaan, zoveel mooie, maar ook leuke impact kan hebben op de huwelijksceremonie en dat ik op deze manier die Liefde ook met het bruidspaar kan delen.
Gastblog geschreven door Pim van der Tas