- Informatie verzamelen voor de speech - januari 23, 2025
- Een traantje laten of emotie onderdrukken? - januari 17, 2025
- De binnenkomst van het bruidspaar bij aanvang van de ceremonie - april 15, 2020
Emoties, hoe houd je ze onder controle tijdens de ceremonie? Of mag je gewoon eens volschieten? Ik kreeg deze vraag van de week van iemand die ik begeleid als eenmalig BABS. Zij gaat het huwelijk van haar zus voltrekken en op mijn vraag of haar zieke vader de bruid zou weggeven sprongen de tranen meteen in haar ogen.
Tja, het is een moeilijke vraag. Snikkend achter je katheder of door emoties overmand met een geknepen stem je speech uitspreken is natuurlijk niet de bedoeling en minder professioneel, maar af en toe een traantje wegpinken van ontroering of verdriet vind ik zelf niet zo’n probleem.
Ik ben wel een beetje een jankerd, als ik eerlijk ben. Een sentimentele film is aan mij wel besteed en bij programma’s als Spoorloos, DNA Onbekend, Ik mis je of Over Mijn Lijk staan de tissues klaar. Zelfs bij kerstreclames op TV schiet ik vol, niet een keer maar iedere avond weer. Dus ja, het overkomt mij soms ook tijdens de ceremonie. Iets kan je onverwacht raken: de ontroering van ouders, de tranen bij het voorlezen van de liefdesbrief, muziek die binnenkomt, een mooi gebaar. Zo herinner ik mij de gevoelige puberzoon van de bruid die in tranen uitbarstte bij de binnenkomst van zijn moeder. Zijn veel jongere halfbroertje schoof direct dicht naar hem toe en wreef zachtjes over zijn rug. Dat lieve kleine handje deed mijn mondhoeken trillen. En ik was niet de enige.
Ander voorbeeld. Ik wilde net aan mijn speech beginnen toen een dementerende opa, die nauwelijks nog sprak, naar zijn kleindochter wees en opeens hard verzuchtte: Wat een mooie bruid! Een verrassende maar zeker ook ontroerende start van de ceremonie. Een ontwapend bruidskindje, een lieve speech van een vriendin, een prachtig gezongen lied, ze kunnen zomaar zorgen voor een brok in je keel. Emoties die je onverwacht overvallen. Heel normaal maar wel lastig als je de ceremoniespreker bent.
Soms weet je juist precies wanneer er moeilijke momenten komen. Als je gaat spreken over overleden dierbaren of over al dan niet overwonnen ziektes, dan weet je dat er tranen zullen zijn. Vaak lees ik die teksten thuis even hardop voor. Dat maakt het minder beladen voor mijzelf. Ik vermijd oogcontact met de meest verdrietige personen als ik de woorden uitspreek en kijk juist een beetje naar de ‘neutrale’ gasten. Een kuchje of een slokje water helpt ook. Evenals afleiding na de wat zware passage in de speech. Als er meteen daarna wordt getekend of gezongen, dan kan iedereen even zijn neus snuiten en de ogen deppen, dan kan de emotie wegebben voor je verder gaat. Is er speech van iemand die een bewogen verhaal vertelt en je ziet de waterlanders bij de gasten opwellen, luister dan gewoon niet. Doe alsof maar laat de inhoud niet binnenkomen. Niet aardig maar dan houd jij het in ieder geval droog.
Gaat het dan nooit mis? Tuurlijk wel. Ooit sloot ik een huwelijk op mijn vaders sterfdag. Hij overleed destijds om 15 uur ’s middags. De jonge knappe bruid die dag was terminaal. De levensverwachting was hooguit drie maanden. De gasten deden hun uiterste best om er een vrolijke dag van te maken maar je voelde het aanwezige verdriet. Toen het bruidspaar om 15 uur binnenkwam en een strijkkwartet prachtig begon te spelen, schoot plotseling mijn vaders dood door mijn hoofd. De combinatie van dat mooie maar beladen huwelijk en mijn eigen persoonlijke herinnering werd mij even teveel.
En nog vorig jaar bleef ik haken op een verhaal dat de bruidegom mij had verteld. Toen hij in zijn jeugd kanker kreeg en door de chemo kaal werd, schoor zijn broer uit solidariteit ook zijn haar af. Een ultiem gebaar van broederliefde. Ik had de passage thuis geoefend maar op het moment suprême werd ik toch emotioneel. Ik stikte een beetje in mijn woorden en maakte daarmee menigeen aan het huilen. Ik besloot mij maar meteen te verontschuldigen. Niemand die het mij kwalijk nam. Integendeel. Overigens kan ik het verhaal nog steeds niet zonder trillende lip vertellen.
Een echt antwoord op de vraag van de toekomstige BABS had ik dus niet. Er zou heus wel eens een traan vallen die dag, verzekerde ik haar, en dat is helemaal niet erg. Ach, weet je, zei ik, je moet maar denken: trouwambtenaren zijn ook maar mensen.
Trouwambtenaar Guusta Veldman
Neem contact op met Guusta als jullie willen weten wat Guusta voor jullie kan betekenen.
Training BABS voor 1 dag
Ga jij zelf binnenkort een dierbare trouwen? Laat Guusta je dan klaarstomen voor deze belangrijke taak!