- Wil jij…mijn trouwambtenaar zijn? - januari 26, 2024
- Een trouwceremonie, hoe gaat het? - maart 7, 2023
- BABS mijn mooiste beroep ever! - januari 31, 2022
Gastblog geschreven door Ellen Beusen
Een zoon die trouwt, trouwen én rouwen binnen 14 dagen, trouwen op het nippertje. Het was voor mij al een iconisch jaar voordat Corona in zicht kwam, die eerste maanden waren zo bijzonder.
Op 3 januari 2020 trouwden mijn zoon en schoondochter, een ongebruikelijke datum maar ze hadden elkaar op 1 januari 2013 ontmoet, het huwelijksaanzoek was op 2 januari 2019 en zo werd het een 1-2-3tje.
Trouwen in de winter kan zo mooi zijn, je hoeft niet na te denken over het feit dat jouw bruidsjurk wel eens te koud kan zijn en wat je er dan op aan moet doen.
Nee, een winterbruid heeft gewoon altijd een bijpassend jasje, boho of andere teddy. En voor ons als gasten ook wel fijn, niet de druk van nog even een zonnebank moeten pakken want die benen zijn bij iedereen wit, we trekken gewoon allemaal een panty aan.
Nee, geen stress met 2 scenario’s; een ceremonie-, diner- en feestopstelling buiten en een ceremonie-, diner- en feestopstelling binnen. Met een beslissingsmoment een week voor de bruiloft, wat zullen we doen, nemen we de gok en trouwen we buiten. Of kiezen we toch maar voor die binnenlocatie.
Nee, trouwen in de winter betekent gewoon altijd binnen trouwen. Wij konden nog gebruik maken van een deels aanwezige, heel sfeervolle kerstverlichting. En daarnaast volop keuze uit videografen, fotografen, kappers, visagisten want je trouwt buiten het drukke trouwseizoen.
Was mijn gevoel alleen praktisch bij deze bruiloft? Natuurlijk niet, mijn eerste kind ging trouwen dat is ook voor mij, als professioneel trouwambtenaar, een rollercoaster van emoties. Dus toen mijn zoon vroeg of ik hen misschien wilde trouwen moest ik wel even nadenken. Kan ik dat? Kan ik moeder én tegelijk trouwambtenaar zijn? Maar de belangrijkste vraag natuurlijk, wil ik dat?
Nee, ik wil deze trouwdag het liefste moeder zijn. Moeders zoals ik ze zo vaak zie, die met tranen in de ogen op die eerste rij zitten. Trots, ontroering, lachen; verwonderen en bewonderen en dan niet gehinderd door het uitvoeren van mijn ambt. In overleg met onze kinderen kwamen wij tot de ultieme invulling. Mijn oudste dochter zou de trouwceremonie leiden en ik zou het officiële deel doen. Mijn dochter kreeg uiteraard van mij de spoedcursus BABS voor 1 dag en gewapend met mijn lesmateriaal en veel tips ging ze aan de slag.
Wat was ik trots om mijn kinderen daar te zien staan. Mijn dochter die er een geweldige trouwceremonie van had gemaakt. Die ruimte liet aan de vader van de bruid, aan haar 2 beste vriendinnen want ze wilde toch dat er een balans kwam. Drie sprekers voor Caroline en drie voor Dion want ook mijn jongste zoon kon als getuige zijn verhaal doen.
Nee, ik doe het nooit meer! Dat zei mijn dochter meteen na de trouwceremonie, de spanning, slapeloze nachten, de enorme verantwoordelijkheid, het was toch wel erg veel. Eigenlijk had ze ook het liefst, net als ik, op een stoeltje zitten luisteren.
Ja, ik mocht ze echt het ja-woord vragen. Maar alleen ja, ringen en de akten tekenen past niet bij mij dus begon ik met een kort verhaal over mijn maandagskind dat meteen door zijn opmerkelijke geboorte (met de helm op geboren) een zondagskind werd. Maar ook over hun relatie, over hoe water en vuur als ze maar lang naast elkaar bestaan wijn wordt wat natuurlijk past bij de naamgever van Dion: Dionysos, de god van wijn en een nieuw begin.
Een nieuw begin dat op 3 januari officieel werd, toen we nog met heel veel mensen konden feesten, volop konden dansen en de liefde echt met z’n allen konden vieren.
Mijn eerste huwelijksceremonie op 3 januari, natuurlijk de mooiste maar er zou een jaar volgen vol andere bijzondere huwelijken. Wat ik niet wist was dat de volgende er al binnen 8
dagen aan kwam….
Foto credits: Laura Nieuwkoop Fotografie