Gastblog geschreven door Manon Snoeker
In de gemeente waar ik als trouwambtenaar regelmatig huwelijken voltrek, werken wij samen met een bode. Onbetaalbaar de collegialiteit die ik vaak ervaar.
Een prachtig stel zat in de trouwzetels voor mij. Klaar om elkaar het ja-woord te geven. Zij hadden familie en vrienden gevraagd dat bijzondere moment met hen te delen en het hele gezelschap was feestelijk uitgedost. De bruid had een dochter uit een vorig huwelijk en die mocht de ringen geven. Iedereen had er overduidelijk zin in.
De vader van de bruid bracht zijn stralende dochter de trouwzaal in, duidelijk ontroerd, het is toch een moment.
Ik begon aan mijn toespraak, heette iedereen welkom, vertelde waarom het bruidspaar deze getuigen had gekozen en hoe zij zo bij elkaar gekomen waren. Het verhaal ging over hun liefde voor elkaar en hun keuze om met elkaar te trouwen. Niet genoemd, maar voor iedereen duidelijk, was dat de vader van de bruidegom niet lang meer te leven had.
Een beer van een man, maar de waarheid was dat hij ernstig ziek was. Dit geeft de huwelijksvoltrekking een extra lading. Ogenschijnlijk hield iedereen zich goed, het feestelijke van het moment voerde de boventoon. Toch hield ik vanuit mijn ooghoeken vader en zoon in de gaten.
Het bruidspaar zei JA, getrouwd! Een groot applaus was hun deel. Dochter gaf de ringen. Er werd gelachen om grapjes. En toen gingen we de akte tekenen. De vader van de bruidegom was één van zijn getuigen en op het moment dat hij wilde tekenen kreeg hij het te kwaad. Op een moment dat ik het niet verwachtte, barstte die grote man in tranen uit.
En ik, als professional maar ook mens, had het moeilijk. Het kwam binnen. Ik voelde zijn verdriet. Ik beet op mijn lip, staarde even naar het plafond en daarna naar de bode.
Volgens mij is hier een glaasje water nodig, opperde mijn collega. Blij met deze suggestie verliet ik de trouwzaal, om een glaasje water te halen voor de vader. Dankbaar voor de gelegenheid mijzelf te herpakken. Emoties mogen er zijn, maar de trouwambtenaar houdt die bij voorkeur een beetje onder controle.
Mijn dankbare blik naar de bode bezorgde een brede glimlach op zijn gezicht. De rest van de ceremonie verliep fijn en feestelijk. Ouders en bruidspaar bedankten mij voor de juiste snaar die ik had getroffen en daarmee was ik natuurlijk blij. Maar ook de bode heeft een niet te onderschatten aandeel in de ceremonie.
Het oog voor details, de gastvrijheid die hij of zij uitstraalt, de juiste woorden voor bruidspaar en gasten maar ook het oog voor mij als collega maakt de bode voor mij onbetaalbaar. Dat maakt dat je soms om één van de bodes in het bijzonder vraagt omdat je weet dat die persoon past bij het bruidspaar en de dingen die er te gebeuren staan. De bode en ik, wij doen het samen en dat stralen wij graag uit.