Gastblog geschreven door Manon Snoeker
Hoe mooi is het wanneer je huwelijk na vele jaren nog zo de moeite waard is, dat je graag nog een keer “ja” tegen elkaar zegt? Alsof je zegt, als ik opnieuw zou kiezen, koos ik weer voor jou. Een heel speciaal moment. Geluk is blijven verlangen naar wat je al hebt.
Ik werd benaderd door de kinderen van een stel dat Smaragd te vieren had, 40 jaar getrouwd. Het bruidspaar zou een feest geven en de kinderen waren op zoek naar een passend cadeau. Hun ouders waren zó dol op elkaar dat de kinderen het een pracht geschenk vonden om hun ouders een
trouwceremonie cadeau te doen.
Ik ging met alle kinderen en aanhang in gesprek. Dat leverde mooie verhalen op, allemaal wisten zij wel iets te vertellen maar wat vooral duidelijk naar voren kwam; hoe gelukkig de ouders nog altijd met elkaar waren. Het verhaal van hun ouders, verwoord in een warme, persoonlijke toespraak.
Zij wilden hun ouders graag in de gelegenheid stellen elkaar opnieuw het ja-woord te geven. Ook wel “Renewal of the vows” genoemd. Wij spraken de ceremonie met elkaar door, kozen muziek, besloten samen wat er in de liefdesakte mocht staan, de kinderen wilden graag getuige zijn. Ik schreef mijn toespraak en zo waren wij klaar voor de grote dag.
Een trouwceremonie aan je ouders kado doen
In een feestelijke outfit, de kinderen hadden niet voor een toga gekozen, ging ik naar de feestlocatie. De liefdesakte op mooi papier uitgedraaid en een speciaal trouwboekje met liefdeswensen voor het smaragden bruidspaar. Het bruidspaar werd gevraagd plaats te nemen, de genodigden om hen heen en één van de kinderen legde middels een korte introductie uit wat er te gebeuren stond. Het enthousiasme was voelbaar in de zaal, het bruidspaar was vooral verrast.
Veertig huwelijksjaren trokken aan hen voorbij. Samen een gezin gesticht, lief en leed gedeeld. Moeilijkheden overwonnen, en hoogtepunten gevierd. Want zo gaat dat in het leven, zonder pieken geen dalen. Gedurende mijn toespraak raakten bruid en bruidegom ontroerd, wat hadden zij eigenlijk veel met elkaar meegemaakt en wat prachtig dat hun kinderen hun verhaal hadden gedeeld. Hand in hand zaten zij voor mij en genoten van de woorden, speciaal voor hen, en van het moment.
Te midden van hun dierbaren net als toen. Nu zovele jaren verder, maar meer dan ooit verbonden met elkaar. Zij wilden heel graag hun ja woord nog een keer uitspreken, te midden van mensen die nu bij hen hoorden. In de loop van de jaren waren er dierbaren weggevallen en dierbaren bijgekomen. De cirkel van het leven…
Volmondig zeiden zij ja en spraken de hoop uit nog vele jaren met elkaar te mogen delen. Een moment, zo dierbaar. Want vanzelfsprekend is het allerminst om zoveel jaren met elkaar te mogen delen en een fijn huwelijk te hebben. En daarvan waren zij zich bewust. Je kunt niet alles hebben
waar je van houdt, als je maar houdt van alles wat je hebt.
Het moment te beleven te midden van hun kinderen maakte dit voor het bruidspaar een onbetaalbaar geschenk. De liefde doorgegeven.
WhatsApp Irene!