- Collegialiteit in de trouwzaal - januari 2, 2021
- Herbevestigen van het huwelijk - december 21, 2020
- Ongeluk op je trouwdag, en dan? - november 24, 2020
Gastblog geschreven door Manon Snoeker
Zij wilden trouwen. Want zij zou dood gaan.
Mensen denken altijd dat het werk van een trouwambtenaar niet anders dan feestelijk en vrolijk is. Meestal is het voor bruidsparen een blije dag, regelmatig is er echter meer aan de hand dat toch voor spanning kan zorgen. Aan mij dan de taak mijn woorden af te wegen, de onderstromen te begrijpen en alles in goede banen te leiden. Want het is de bedoeling dat de aanwezigen bij de huwelijksvoltrekking zich prettig voelen.
Inhoudsopgave
Een zieke bruid
Dit keer had ik te maken met een jong stel dat een gezin wilde stichten en toen kwam haar ziekte er tussen. Zij was opgegeven. Als zijn vrouw wilde zij sterven en daar kwam ik in beeld. Wij hadden een prettig gesprek met elkaar, konden open praten over wat hen overkwam, wat ik wel en niet zou zeggen, hoe de ceremonie mocht verlopen.
De dag brak aan, de zon deed haar best om dit stel een stralende dag te bezorgen. Bruid en bruidegom genoten zichtbaar van hun speciale dag. De ceremonie verliep ontspannen maar er brak een moment aan dat ook bij mij de emotie toesloeg. De bode keek mij bezorgd aan maar het ging goed. Net als ieder ander bruidspaar genoten zij van de aandacht, de toespraak en van het speciale moment. Ze waren getrouwd maar leefden niet lang en gelukkig…
Terug in de trouwzaal als gast
In de jaren die volgden heb ik nog vaak aan hen gedacht. Hem kwam ik weer tegen in de trouwzaal, toen er een familielid trouwde. Het ging best goed met hem zo vertelde hij, maar het was moeilijk. En terug in de trouwzaal te zijn riep herinneringen op.
Nog weer een keer was hij toeschouwer in de trouwzaal en altijd vond ik het speciaal hem weer te zien. Tot de dag aanbrak dat ik ’s morgens vroeg de akte inkeek en zijn naam zag staan. Het was een woensdagmorgen, een dag waarop in onze gemeente paren ’s morgens kosteloos in het huwelijk kunnen treden. Er wordt dan geen toespraak gehouden en er is dus geen voorgesprek. Kortom altijd een verrassing wie er voor je komen te staan.
Tweede keer bruidegom zijn
En daar was hij. Met een hele lieve vrouw. Samen hadden ze kinderen gekregen. En nu ging hij trouwen. Weer JA zeggen. Dit keer met de hoop dat een lang leven samen hen gegund was. En ondanks dat het niet de bedoeling is om een toespraak te houden heb ik toch kort het woord tot hen gericht, gememoreerd hoe bijzonder ik het vond om hem weer als bruidegom in de trouwzaal te hebben. Hoe mooi om te zien hoe gelukkig hij was met haar en zij met hem. Dat zij een gezin hadden gesticht. Dat hij nog een liefde had gevonden met wie hij zijn leven wilde delen.
Want wat een geluk is het, als je nog een keer iemand tegen komt tegen wie je JA wilt zeggen. En hoe bijzonder als je als trouwambtenaar daar deelgenoot van mag zijn. Niet altijd feestelijk en vrolijk maar wel altijd waardevol.
