Vader van de bruid -

Gastblog geschreven door Basti Baroncini

De vader van de bruid is er niet bij op het huwelijk. En dat is maar goed ook, zegt ze.

We nemen in het voorgesprek de gasten door van de ceremonie. Bijzondere aanwezigen (zoals ouders en kinderen) noem ik natuurlijk even bij naam.

Als ik vraag naar haar ouders noemt ze alleen haar moeder.
“En je vader?”
“Als ik die vuile kankerlijer ooit voor m’n bumper zie, rijd ik ‘m hartstikke dood.”

Doorvragen lijkt me niet gepast.

Twee weken later op het Stadhuis. Alle gasten zitten mooi aangekleed in de zaal. Ik praat de laatste zenuwen van het bruidspaar weg: “Het wordt écht leuk hoor. Geniet ervan!” Dat beloven ze. Ze houden elkaar liefdevol vast.

Ik start de muziek. En zoals ik heb opgedragen, schuifelen ze tergend langzaam binnen, zodat iedereen ze goed kan zien.

Dat geeft mij de kans om te luisteren naar de muziek. Eerst denk ik nog: wat een lange intro. Maar algauw wordt me duidelijk dat het instrumentaal is. Maar van welk nummer? De melodie komt me zo bekend voor.

Vlak voordat ze gaan zitten, schieten de tranen in m’n ogen. Ik herken het liedje. Het raakt me diep in mijn hart. Dit is haar manier om papa er toch een beetje bij te hebben.

“De trouwambtenaar moet huilen,” lacht een getuige. “Ze kwamen mooi binnen, hè?”

“Ja, meneer. Heel mooi.”